5 فقیرترین کشورهای آسیا+ آمار و نکات واقعی

قاره آسیا با وجود پهنه وسیع و تنوع فرهنگی فراوان، همچنان شاهد کشورهایی است که از فقر و مشکلات اقتصادی رنج می‌برند. این کشورها با چالش‌های متعددی همچون نابرابری اقتصادی، بیکاری، فقدان منابع طبیعی، و عدم دسترسی به آموزش و بهداشت مواجه هستند. در این مقاله به بررسی 5 فقیرترین کشور آسیایی می‌پردازیم و عوامل اصلی فقر در این کشورها را تحلیل می‌کنیم.

1-افغانستان

افغانستان از نظر اقتصادی یکی از فقیرترین کشورهای جهان و آسیا است. جنگ‌های پی‌درپی و بی‌ثباتی سیاسی به‌طور مداوم مانع توسعه اقتصادی در این کشور شده‌اند. بیش از 50 درصد جمعیت افغانستان زیر خط فقر زندگی می‌کنند و بخش عمده‌ای از مردم به کشاورزی و دامداری سنتی وابسته هستند. فساد گسترده دولتی، فقدان زیرساخت‌های مناسب، و محدودیت‌های آموزشی از جمله عواملی هستند که این کشور را در دام فقر نگه داشته‌اند. همچنین تحریم‌ها و انزوای بین‌المللی پس از تسلط طالبان بر افغانستان، وضعیت اقتصادی را وخیم‌تر کرده است.

2-یمن

یمن یکی از فقیرترین کشورهای خاورمیانه و آسیا محسوب می‌شود. در سال‌های اخیر، جنگ داخلی و درگیری‌های مسلحانه باعث تخریب زیرساخت‌های حیاتی و افت شدید تولید ناخالص داخلی (GDP) این کشور شده است. بیش از 70 درصد از جمعیت یمن به کمک‌های بشردوستانه نیاز دارند و نرخ بیکاری به شدت بالاست. یمن از نظر شاخص توسعه انسانی (HDI) در رتبه بسیار پایینی قرار دارد و مردم از دسترسی به خدمات بهداشتی و آموزشی محروم هستند. علاوه بر جنگ، کمبود آب و خشکسالی نیز به فقر و بحران غذایی در این کشور دامن زده است.

3-سوریه

سوریه پیش از جنگ داخلی در سال 2011 وضعیت اقتصادی نسبتا مطلوبی داشت، اما پس از آغاز جنگ، اقتصاد این کشور دچار فروپاشی شد. امروز، سوریه از جمله فقیرترین کشورهای آسیا محسوب می‌شود. جنگ ویرانگر باعث از بین رفتن زیرساخت‌های اساسی، کاهش شدید تولیدات کشاورزی و صنعتی، و افزایش نرخ بیکاری شده است. بسیاری از مردم سوریه به دلیل تخریب خانه‌ها و زیرساخت‌ها آواره شده‌اند و به کمک‌های بین‌المللی نیاز دارند. تحریم‌های اقتصادی نیز به تنگناهای اقتصادی افزوده و مانع از بازسازی کشور شده است.

4-میانمار

میانمار یا برمه یکی از فقیرترین کشورهای جنوب شرقی آسیا است که با مشکلات عمیق اقتصادی و سیاسی مواجه است. این کشور از دهه‌ها حکومت نظامی و سرکوب سیاسی رنج برده و نتوانسته زیرساخت‌های اقتصادی خود را توسعه دهد. حدود 25 درصد از جمعیت میانمار زیر خط فقر زندگی می‌کنند و اکثر مردم به کشاورزی معیشتی وابسته هستند. علاوه بر آن، درگیری‌های قومی، عدم امنیت، و بحران پناهجویان، اقتصاد این کشور را با چالش‌های بیشتری مواجه کرده است. همچنین کودتای نظامی اخیر در سال 2021 باعث وخامت بیشتر وضعیت اقتصادی و افت شدید سرمایه‌گذاری‌های خارجی شده است.

5-نپال

نپال با طبیعت زیبا و کوه‌های هیمالیا شناخته می‌شود، اما از نظر اقتصادی یکی از فقیرترین کشورهای آسیا به‌شمار می‌رود. بیش از 20 درصد از مردم این کشور در فقر مطلق زندگی می‌کنند و به خدمات اولیه دسترسی ندارند. نپال به شدت وابسته به کشاورزی و گردشگری است، اما بلایای طبیعی مانند زلزله و سیل به‌طور مداوم اقتصاد این کشور را تحت تأثیر قرار داده‌اند. علاوه بر آن، نرخ بیکاری و مهاجرت بالاست و بسیاری از جوانان به کشورهای دیگر مهاجرت می‌کنند تا کار کنند و درآمدی برای خانواده خود بفرستند.

ثروتمندترین و فقیرترین ها بطور خلاصه

در اینجا جدول مختصری از ثروتمندترین و فقیرترین کشورهای آسیایی بر اساس تولید ناخالص داخلی (GDP) سرانه به دلار آمریکا را آورده‌ایم:

فقیرترین کشورهای آسیا بر اساس GDP سرانه

این آمارها به دلایل مختلفی مانند منابع طبیعی، سیاست‌های اقتصادی و وضعیت سیاسی کشورها متفاوت است و هر یک از این کشورها شرایط و چالش‌های اقتصادی خاص خود را دارند.

عوامل مشترک فقر در این کشورها

• بی‌ثباتی سیاسی و جنگ: جنگ و درگیری‌های داخلی، همان‌طور که در افغانستان، یمن و سوریه مشاهده می‌شود، از اصلی‌ترین عوامل فقر در این کشورها هستند.
• نبود زیرساخت‌های مناسب: کمبود زیرساخت‌های اقتصادی و اجتماعی مانند جاده‌ها، سیستم‌های بهداشتی و آموزشی به عدم توسعه اقتصادی کمک می‌کند.
• وابستگی به کشاورزی سنتی: بسیاری از فقیرترین کشورهای آسیا به کشاورزی معیشتی وابسته هستند که در مواجهه با بلایای طبیعی و تغییرات آب و هوایی آسیب‌پذیر است.
• فقدان سرمایه‌گذاری خارجی: عدم امنیت و بی‌ثباتی سیاسی باعث می‌شود سرمایه‌گذاری‌های خارجی کاهش یابد و رشد اقتصادی محدود شود.

فقر در این کشورها ناشی از ترکیب عوامل مختلف اقتصادی، سیاسی و اجتماعی است. هرچند برخی کشورها مانند نپال توانسته‌اند با توسعه گردشگری و جذب سرمایه‌گذاری‌های خارجی، کمی از فقر خود بکاهند، اما همچنان برای دستیابی به توسعه پایدار نیاز به اصلاحات اساسی در ساختارهای سیاسی و اقتصادی دارند.

حمایت‌های بین‌المللی و برنامه‌های کمک‌رسانی می‌توانند نقش مؤثری در بهبود وضعیت این کشورها داشته باشند، اما رفع فقر به تلاش‌های داخلی پایدار و تعهد به توسعه انسانی نیز نیازمند است.